W ubiegłą Niedzielę Męki Pańskiej, zwanej też Niedzielą Palmową, wraz z całym Kościołem rozpoczęliśmy tydzień określany wielkim. Nadano mu takie miano, ponieważ wspominamy i świętujemy w nim główne wydarzenia naszej wiary oraz naszego odkupienia.
 Fundamentem i istotą Wielkiego Tygodnia jest Triduum Sacrum, Święte Triduum Paschalne, (z łac. triduum – trzy dni), które – jak czytamy w Mszale rzymskim – „jaśnieje jako szczyt roku liturgicznego”.

Triduum Sacrum rozpoczynamy dzisiaj, w Wielki Czwartek. Zmienia się nastrój i koloryt liturgii; zalega wymowna cisza, przestają bić dzwony w kościołach. Po hymnie Gloria zamilkną organy, usłyszymy charakterystyczny klekot drewnianych kołatek. Chcemy w tym świętym skupieniu zanurzyć się w atmosferę Wieczernika. Bo oto – zgodnie z ewangelicznym przekazem św. Jana – w trzy dni po triumfalnym wjeździe do Jerozolimy i na dzień przed swoją śmiercią Jezus nakazał uczniom przygotować salę, aby mogli w niej razem spożyć Paschę. To tam, w pomieszczeniu na piętrze jednego z jerozolimskich domów – jak podają Ewangelie – odbyła się Ostatnia Wieczerza. Wieczernik (po łacinie coenaculum, od coena – wieczerza) stał się miejscem ostatniego wspólnego przebywania Jezusa z apostołami.

Wielki Piątek jest dniem pełnym smutku, to jednocześnie jest najwłaściwszym dniem dla obudzenia na nowo naszej wiary, dla umocnienia naszej nadziei i odwagi niesienia przez każdego swego krzyża z pokorą, ufnością i zdaniem się na Boga, mając przy tym pewność wsparcia przez Niego i Jego zwycięstwa. Liturgia w tym dniu śpiewa: „O Crux, ave, spes unica – Witaj, Krzyżu, nadziejo jedyna!” .

Liturgia Wielkiej Soboty skupia się na poświęceniu ognia, wody chrzcielnej oraz odnowieniu przyrzeczeń sakramentu chrztu. Na jej zakończenie odprawiana jest uroczysta msza św. Wigilii Paschalnej.