Dni powszednie: godz. 17:00 i 17:30
Niedziela: godz. 9:00, 12:00, 17:00
Kancelaria:
Czynna codziennie od godz. 16:00 do 16:50
z wyjątkiem niedziel i świąt
PODATEK„ Bogu czy cezarowi?
„Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga”.
Jezus uczy nas dzisiaj, że wszelkie starania należy poświęcić budowaniu i jednoczeniu, nawet wtedy, kiedy musimy zapłacić jakąś daninę. Jeśli realizacja w gruncie rzeczy dobrych pomysłów prowadzi do rozłamów i walk między ludźmi, dla Jezusa jest złem…
Wszyscy są zaproszeni przez Boga do Królestwa Niebieskiego. Wszyscy są wezwani i powołani, ale wielu odrzuca dar usprawiedliwienia i łaskę zbawienia. Tylko ci, którzy przyjmą Bożą ofertę zbawienia, znajdą się w Królestwie Bożym. Kto uwierzy w Ewangelię, będzie usprawiedliwiony i zbawiony, ale kto nie uwierzy, będzie potępiony…
W czynieniu dobra mamy nie ustawać, bo gdy nadejdzie pora, będziemy zbierać plony, o ile w pracy nie ustaniemy. Ojciec, który jest w niebie, wynagrodzi każdy nasz trud dla Królestwa Bożego. On widzi w ukryciu, On wszystko przenika i sam wyznaczy cudowną nagrodę każdemu z nas…
Wydawać by się mogło, że różaniec jest modlitwą wyłącznie maryjną. W istocie jednak w jej centrum stoi Chrystus, który nas do końca umiłował. To prawda, że gdy odmawiamy różaniec, Maryja uczy nas odkrywać i rozumieć Boże tajemnice.
Różaniec jest jedną z najbardziej popularnych modlitw na świecie. Sięgają do niej ludzie prości i wykształceni, duchowni i świeccy. Jego forma modlitwy znana jest w innych religiach, ale jako modlitwa maryjna charakterystyczna jest dla katolików.
Do odmawiania różańca wielokrotnie zachęcała Matka Boża w objawieniach: w Lourdes, w La Salette i w Fatimie. Wzywają do niej nieustannie pasterze Kościoła, a szczególnie Ojciec Święty Jan Paweł II: „Różaniec to moja ulubiona modlitwa! (…). Wspaniała w swej prostocie i głębi. W tej modlitwie powtarzamy po wielokroć słowa, które Dziewica Maryja usłyszała od Archanioła i od swej krewnej Elżbiety. Z tymi słowami łączy się cały Kościół. Na tle słów Zdrowaś Maryjo dusza uzmysławia sobie zasadnicze wydarzenia z życia Jezusa Chrystusa. (…). Modlitwa tak prosta i tak bogata. Z głębi mojego serca zachęcam wszystkich do jej odmawiania”…
Dobroć Boga, nagradzającego wszystkich darem zbawienia, nie narusza zasad sprawiedliwości. Wylewa się na nas obfitością łask, a więc darów, na które nie jesteśmy w stanie zapracować, a które są owocem życia, męki i zmartwychwstania Jego Syna. Świadomość takiego daru powinna otwierać, a nie zamykać nasze serca dla innych. Powinna kształtować nasze myśli i patrzenie na drugiego człowieka bez pogardy i uprzedzeń…
Z okazji Srebrnego Jubileuszu KŻR życzymy, aby Maryja Królowa Różańca Świętego wypraszała calej Rodzinie Różańcowej ducha apostolskiej gorliwości, łaskę zdrowia i pokoju.
W społeczności izraelskiej nazwanie kogoś prorokiem, tak jak było to w przypadku Jana Chrzciciela czy Eliasza, oznaczało, że osoba ta otrzymała dar od Boga. Izrael żył w oczekiwaniu na obiecanego Proroka, który stanąłby w obronie wiary przed zalewem kultury hellenistycznej i religii pogańskiej. Wyznanie Piotra, że Jezus jest nie tylko prorokiem, lecz także Synem Bożym, a więc kimś więcej niż ówczesny judaizm mógł sobie wyobrazić i zaakceptować, potwierdza, że prymat Piotra nie zależy od jego osobistych kwalifikacji, lecz jest nadany przez Boga.…
Kananejska kobieta nie zraża się niczym. Jest w stanie nawet upokorzyć się, żeby tylko otrzymać od Jezusa łaskę uzdrowienia jej córeczki. Jej postawa wywołuje podziw u Jezusa, który przychyla się do jej prośby, a jakby w nagrodę kobieta otrzymuje Jego pochwałę. Dzięki temu i my możemy uczyć się od Niej wiary, jakże często nasza wiara jest chwiejna, mało odporna na przeciwności. Przestajemy się modlić, jeżeli tylko nie otrzymamy natychmiast tego, o co prosimy. Niekiedy jesteśmy w stanie nawet przestać chodzić do Kościoła, zupełnie zerwać z Chrystusem. Niekiedy z tego duchowego buntu wyrywa nas przykład wytrwałości i nadziei, jaki mogą nam dać ludzie dalecy od wiary lub wyznający inną religię…
Pomiędzy naszym życiem i naszą wiarą w Jezusa istnieje ciągłe napięcie. Niekiedy my też „chodzimy po wodzie” i wszystko nam się udaje, ale innym razem codzienność nas pokonuje i wydaje się nam, że już nie ma dla nas ratunku, że Bóg nas opuścił! Trzeba wówczas zawołać: „Panie, ratuj mnie!”…
Apostołów i nas prowadzi Chrystus, „ten Syn, który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty”, pokazując Ojca. Jak byśmy szli przez ciemny, gęsty las życia i nagle, ni stąd, ni zowąd, dostrzegli prześwitujący promień słonecznego światła. Ten promień to zmartwychwstanie, którego zapowiedzi doświadczamy, spotykając Pana na modlitwie, w świętych sakramentach, w codziennej praktyce postu, jałmużny, przebaczenia. Obyśmy potrafili przechowywać w naszej pamięci święte chwile, kiedy oświetlił nas Bóg, nawet jeśli tylko raz w życiu wyszliśmy na górę Tabor…